[inqistor]

Czy Polska w czasie tworzenia ONZ mogła się ubiegać o stałe członkostwo w Radzie Bezpieczeństwa? Mieliśmy pod bronią liczbę ludzi porównywalną z siłami Wolnej Francji, walczyliśmy na wszystkich frontach i co ważniejsze nie splamiliśmy się kolaboracją.
Być może, poprzez ustalenia w Jałcie, nie byłoby to na rękę jednej ze stron, ale co w przypadku poparcia drugiej strony?
Więc jak? Mogliśmy? A może uniemożliwiły nam to inne państwa? A może nasze skłócone z ZSRR władze?

[zami]

Nie mogła bo zbrodnicze państwo sowieckie, które rozpoczęło wojnę razem z Niemcami przeciwko Polsce a następnie napadło Finlandię i Republiki bałtyckie znalazło się w gronie zwycięzców. Francja miała mocne tradycje dyplomatyczne, generalnie mówiąc szerokie wpływy na świecie od wielu set lat i mimo ich ciągłych porażek zawsze kończyli jako jedno z najbardziej wpływowych państw świata. Nie można jeszcze pominąć poparcia Anglii dla Francji. Anglii zależało na silnym sojuszniku na kontynencie.

[Klemens]

W sumie to nie jest dobrze postawione pytanie - ubiegać się o stałe członkostwo Polska mogła zawsze, tak jak San Marino. To jak z pismami do sądu - można wnosić nawet najbardziej bzdurne i niewłaściwe, a zupełnie inną bajką jest to, co zrobi z nimi sąd.


Ale wracając do tematu...

O stałym członkostwie w Radzie Bezpieczeństwa wcale nie decydował wysiłek wojenny (choć po "niewłaściwej" stronie niewątpliwie szkodził), spójrzcie proszę na ówczesną mapę i do roczników statystycznych - najmniejszy terytorialnie członek to... Stany Zjednoczone, zaś ludnościowo... Związek Radziecki. To jak niby tutaj lokować Polskę? Potęga i potencjał - oto, co miało znaczenie. A my nie mieliśmy niczego.

A już stricte formalnie - o stałe członkostwo nie mogliśmy się ubiegać z tej prostej przyczyny, że nasz kraj po prostu na zebraniu założycielskim nie był reprezentowany przez nikogo (z wyjątkiem pianisty Rubinsteina). Nieobecni nie mają racji - to zasada już o starożytnych korzeniach.